โครงสร้างของสายการบินต่างๆ

การใช้ข้อมูลความปลอดภัยทางอากาศทั่วโลก ศ.บาร์เน็ตต์คำนวณว่าในช่วงปี 2543-2550 โอกาสที่จะเสียชีวิตในเที่ยวบินที่กำหนดในประเทศโลกที่หนึ่ง เช่น สหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น หรือไอร์แลนด์ อยู่ที่ 1 ใน 14 ล้านคน (สถิตินี้พิจารณาจากเครื่องบินใบพัด เช่นเดียวกับเครื่องบินไอพ่น) ในอัตรานั้น ผู้โดยสารที่เดินทางหนึ่งเที่ยวบินทุกวันโดยเฉลี่ยจะอายุยืนยาวถึง 38,000 ปีก่อนที่จะประสบอุบัติเหตุร้ายแรง สำหรับสายการบินของประเทศที่ก้าวหน้าทางเศรษฐกิจในประเทศกำลังพัฒนา เช่น ไต้หวัน อินเดีย และบราซิล ความเสี่ยงต่อการเสียชีวิตต่อเที่ยวบินอยู่ที่ 1 ใน 2 ล้านคน ในประเทศกำลังพัฒนาที่มีความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจน้อยกว่า สายการบิน ความเสี่ยงต่อการเสียชีวิตต่อเที่ยวบินคือ 1 ใน 800,000 ศาสตราจารย์บาร์เน็ตต์คำนวณว่าความแตกต่างของความเสี่ยงในแบบจำลองสามกลุ่มนี้ "ไม่มีนัยสำคัญทางสถิติภายในกลุ่ม แต่มีนัยสำคัญสูงในแต่ละกลุ่ม" สถิติทั้งหมดเหล่านี้สะท้อนให้เห็นถึงความก้าวหน้าที่สำคัญด้านความปลอดภัยในทศวรรษที่ผ่านมา และศาสตราจารย์บาร์เน็ตต์ชี้ให้เห็นว่าความแตกต่างที่เขาสร้างคือ "ระหว่างปลอดภัยกับปลอดภัยมาก ไม่ใช่ระหว่างปลอดภัยกับอันตราย" อันที่จริง ศ.บาร์เน็ตต์ตั้งข้อสังเกตว่า "ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เวลาหนึ่งเดือนจะผ่านไปโดยไม่มีเครื่องบินโดยสารร้ายแรงตกไม่ว่าที่ใดในโลก" แม้ว่าการศึกษาจะสิ้นสุดในปี 2550 รูปแบบที่แสดงให้เห็นยังคงมีอยู่ต่อไป จนถึงตอนนี้ในปี 2010 มีอุบัติเหตุร้ายแรงแปดครั้งในเที่ยวบินโดยสารตามกำหนด ทั้งแปดเกิดขึ้นในประเทศกำลังพัฒนา ศาสตราจารย์บาร์เน็ตต์ตั้งคำถามว่าเหตุใดประเทศที่มีความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจในประเทศกำลังพัฒนาจึงไม่มีบันทึกด้านความปลอดภัยที่ใกล้เคียงกับประเทศในโลกที่หนึ่ง เนื่องจากประเทศเหล่านี้เข้าใกล้มาตรฐานโลกที่หนึ่งในด้านอายุขัยและรายได้ต่อหัว เขาอ้างอิงงานวิจัยที่บ่งชี้ว่า ในแง่ของการเคารพต่อผู้มีอำนาจและ "ปัจเจกนิยม" ประเทศกำลังพัฒนาที่มีความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจนั้นโดยเฉลี่ยแล้วห่างไกลจากประเทศในโลกที่หนึ่ง แต่เกือบจะเหมือนกันกับประเทศกำลังพัฒนาอื่นๆ ศ.บาร์เน็ตต์ยอมรับว่าเขาไม่ควร "จมอยู่กับการเก็งกำไรมากเกินไป" แต่สังเกตว่าคำอธิบายหนึ่งที่เป็นไปได้ว่าเหตุใดประเทศที่ก้าวหน้าทางเศรษฐกิจจึงไม่ดีขึ้นก็คือ "การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจของพวกเขาไปสู่โลกที่หนึ่งไม่ได้มาพร้อมกับ การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมที่สอดคล้องกัน”